Rozdział 23 - "Twoje"

(Ps. Zmieniam trochę i jeśli pamiętacie akcję z Larrym na urodzinach Violi kiedy się rozstali to będzie tak że ona nie odwzajemniła pocałunku. Miłego czytania!)

Miesiąc później

Violetta

 Z Larrym zamieszkaliśmy razem. Siedzę właśnie w domu na kanapie. Sama… Zresztą jak zwykle. Larry ciągle jest w pracy więc praktycznie Worgule się nie widujemy. Podchodzę do mojej „tajnej szuflady” i wyciągam średniej wielkości pudełko. Siadam z powrotem na kanapie i je otwieram. Uśmiecham się już na widok pierwszego zdjęcia. Jest to pudełko ze zdjęciami moimi i Leona. Chowam je przed Larrym żebym nie był zły… Przytulam zdjęcie do piersi, zamykam oczy i wyobrażam sobie jak wyglądałoby moje życie z Leonem…

Siedzimy na ławce z przyjaciółmi popijając lemoniadę. Nasze dzieci bawią się wspólnie. Uśmiechamy się do siebie patrząc sobie w oczy z miłością. I nagle wszystko pryska, cały czar znika…

Po moich policzkach popłynęły łzy. Położyłam ręce na brzuchu i zaczęłam go gładzić.

-Dlaczego?- wyszeptałam.  Pocałowałam zdjęcie i schowałam je z powrotem do pudełka. Najgorsze było dla mnie to że on nie wiedział o tym dziecku. Kocham Larry’ego ale nie tak bardzo jak kochałam a może dalej kocham Leona. Jestem z Larrym dlatego że Leon mnie zostawił i nie chciałam być sama podczas ciąży? Sama już nie wiem… To dla mnie trudne. Ciekawe co teraz robi Leon i czy też za mną tęskni. Nie uważam Larry’ego  za odpowiedniego ojca dla mojego dziecka co powtarzam dosyć często. On ciągle pracuje i nie ma czasu nawet dla siebie. Nie wiem co mam zrobić ja gubię się już nawet we własnych myślach. Usłyszałam otwieranie drzwi. Po chwili ujrzałam mojego chłopaka.

-Cześć skarbie.-pocałował mnie w policzek.

-Cześć kotku.- odwzajemniłam gest.

-Płakałaś?- zapytał.

-Tak bo….. oglądałam wzruszający film.-skłamałam.

-Aha…

Poszłam do toalety. Gdy  wróciłam do salonu zobaczyłam że Larry trzyma moje pudełko i ogląda jego zawartość. Zamarłam.

-Co to jest?!-ryknął. Nie odpowiedziałam.

-Zadałem ci pytanie!!!- krzyknął.

-Ttttoo yyymmm no tenn bbbbbo wiesz  to są mm moje nnno te ymmmm ppppamiątttkiii…-wyjąkałam.

-Pamiątki tak? Czyli zdjęcia z Leonkiem?!- krzyknął.

-Ddddla mmmmnie tto ppppppamiątki.- wyszeptałam drżącym głosem. Spojrzał na mnie drwiącym wzrokiem pełnym wściekłości i przyłożył mi w twarz tak że upadłam na podłogę po czym pudełko do kominka i poszedł na górę. Byłam roztrzęsiona, nigdy nie widziałam go takiego. Bałam się własnego chłopaka. Poszłam na drżących nogach do łazienki i spojrzałam na siny policzek. Bolało jak cholera. Rozpłakałam się, a wtedy on wparował do łazienki i uderzył mnie tym razem w drugi policzek a potem złapał z całej siły za bok i mocno ścisnął.

-Jeśli nie przestaniesz płakać to dostaniesz jeszcze mocniej!!!- ryknął. Złapał Mie z całej siły za rękę i rzucił na kanapę.

-Dzisiaj śpisz tutaj i żebym nie słyszał żadnego płaczu!- krzyknął i wyszedł z salonu. Schowałam twarz w dłonie i starałam się nie wydawać z siebie żadnych dźwięków. Wszystko mnie bolało, a bok najbardziej, boję się że coś może stać się dziecku. Zmęczona bólem zasnęłam.

Rano

Obudziłam się cała obolała. Poszłam do łazienki i spojrzałam w lustro. Wyglądałam strasznie: miałam opuchnięte oczy, rozmazany makijaż, sine siniaki na policzkach, rękach i boku. Postanowiłam doprowadzić się do w miarę normalnego stanu. Wzięłam prysznic, umalowałam się, uczesałam włosy i w szlafroku poszłam na górę. Weszłam na drżących nogach do sypialni, na szczęście już go nie było. Ubrałam bieliznę, kiedyś jeszcze zwiewną sukienkę i dżinsowe bolerko z rękawem ¾. Niestety było widać moje siniaki na rękach. Zgarnęłam okulary przeciw słoneczne i spakowałam do torebki telefon, klucze i chusteczki.  Wyszłam z domu zamykając za sobą drzwi na klucz i udałam się do miejsca w którym chciałam się znaleźć już dawno… Doszłam po jakiś 15 minutach. Rozejrzałam się dookoła i usiadłam na ławce. Nic się nie zmieniło. Spojrzałam na oparcie ławki i zobaczyłam pewien napis. Uśmiechnęłam się i przejechałam ręką po serduszku wyrytym w drewnie. Wyrzeźbiliśmy to z Leonem bardzo dawno. Mianowicie było to serduszko w którym pisało V+L Forever. Gdziekolwiek spoglądałam widziałam mnie, Leona i nasze wspólnie przeżyte chwile. Pierwszy pocałunek, pierwsza randka, piknik pod gwiazdami, moje urodziny kiedy śpiewał dla mnie piosenkę. Od razu posmutniałam bo wiedziałam że to już nigdy nie wróci. Spoglądałam w morze a z moich oczu znów popłynęły łzy. Tak bardzo chciałabym cofnąć czas… Poczułam jakąś rękę na ramieniu, odwróciłam się i ujrzałam… Leona?!

-Leon.-wyszeptałam.

-Violetta.-zrobił to samo.

-Co tutaj robisz.- zapytałam gdy usiadł obok mnie na ławce.

-To co ty… Przychodzę tu często żeby pomyśleć…- spojrzał na mnie.- Wow jesteś w ciąży?!

-Tak to piąty miesiąc…- szepnęłam.

-Larry musi być wniebowzięty.-powiedział cierpko.

-To nie jest dziecko Larry’ego. -powiedziałam ledwo słyszalnie.

-Więc kogo.- zapytał zdziwiony. Spojrzałam na niego ze łzami w oczach.

-Twoje…

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Hej ;)

Tak prezentuje się rozdział 23 :D

W sumie to piszę go będąc chorą, z karą na kompa ale co tam xD

Jestem z niego zadowolona =3

Po długich namysłach postanowiłam na taki ciąg wydarzeń ;D

Zrobiłam z Larry’ego takiego brutala a z Fiolki pokrzywdzoną xD

Za to Leona zatkało xDDD

Mam nadzieję że podoba wam się pierwszy rozdział mojego autorstwa J

Czekam na wasze opinie ;)

Co do rozdziałów to będą dodawane w weekendy tylko ten macie w poniedziałek bo chciałam go napisać żeby był ;p

No to tyle :*

Bayo ;****

Blair <33